Primeiro de Maio: Cada ano morren 3 millóns de persoas traballadoras no mundo por accidentes e doenzas laborais

O Día Internacional da Clase Traballadora, que decorreu a cuarta feira, conmemórase na meirande parte dos Estados do mundo, con manifestacións que nesta ocasión se estenderon desde o Xapón a México, nas que, amais de celebrar os éxitos logrados polas traballadoras e traballadores, tamén se reclamaron mellores condicións laborais e, en varios casos, traballos seguros. O certo é que case tres millóns de persoas falecen cada ano por mor de incidentes ou doenzas relacionadas co traballo, e arredor de 400 millóns de persoas padecen lesións laborais non mortais, desvelou un estudo publicado a finais do pasado ano pola Organización Internacional do Traballo (OIT), unha axencia da Organización das Nacións Unidas (ONU). O documento detalla usando datos de 2019 que as mortes relacionadas co posto de traballo medraron 5% desde 2015 e 12% desde 2000, e concentran 6,71% de todos os falecementos a nivel mundial, máis do dobre dos decesos causados polos accidentes de tráfico. 330.000 falecementos anuais prodúcense en accidentes laborais, e os restantes 2,6 millóns proveñen de enfermidades vinculadas co traballo, a maioría circulatorias, cancros ou doenzas respiratorias. Con todo, a OIT constata que o principal factor de risco no traballo é a exposición a xornadas laborais iguais ou superiores a 55 horas semanais, ao que atribúe case 750.000 mortes cada ano, seguido da exposición a partículas como gases e fumes, con 450.000, á vez, as lesións laborais están detrás de 363.000 mortes e a exposición ao amianto de máis de 200.000. Só tendo en conta os accidentes laborais, no Estado español morreron 721 persoas o ano pasado, 56 delas na Galiza. A nivel global, o incremento “considerábel” na cifra de mortes relacionadas co traballo estaría “influenciado”, detalla a OIT, pola suba total da forza laboral, de 2.750 millóns a 3.460 millóns de persoas entre 2000 e 2019, e por un “agravamento en termos de exposición sen protección a riscos laborais”, así como por unha mellora das ferramentas para detectar estes casos. Nese sentido, Asia e o Pacífico, que contan coa maior poboación activa a nivel global, acumulan 63% da mortalidade no traballo. Ademais, o texto incide en que os sectores máis perigosos son a agricultura, a silvicultura, a pesca, a minaría, a construción e a manufactura, nos que se rexistran 200.000 lesións mortais cada exercicio. En todo caso, menos de 60% dos Estados de altos ingresos entre os case 190 membros da OIT conta cunha política estatal de saúde e seguridade no traballo, algo que baixa a 45% nos Estados de ingresos medios altos, a 47% nos de medios baixos e a 26% nos de baixos ingresos. Primeiro de maio: miles de persoas mobilízanse na Galiza para exixir traballo digno e contra a precariedade Todo isto no medio da crise de débeda que sofren os Estados de menos ingresos. Case a metade da humanidade vive en países que gastan máis no pago dos xuros das súas débedas que en ensino ou saúde, indicou a ONU. Precariedade Arredor de 2.000 millóns de persoas, máis de 60% da forza laboral mundial, traballan na economía informal, e carecen tanto de “ingresos estábeis ou regulares” como de “proteccións legais ou sociais axeitadas”. En sectores como o do traballo doméstico, a taxa de emprego informal é o dobre que no resto, algo que afecta especialmente as mulleres. Unha de cada 12 traballa neste sector. No tocante á mocidade, é vítima de taxas máis altas de lesións relacionadas co traballo en relación coas traballadoras e traballadores de máis idade. Non obstante, 43% das doenzas mortais produto do traballo prexudican persoas traballadoras de 70 ou máis anos, polos efectos acumulativos dos riscos laborais e a diminución das funcións biolóxicas. A pesar da concentración de axudas públicas nas grandes empresas, que no Estado español recibiron 60% do total dos fondos Next Generation da Unión Europea (UE) -cun forte peso das compañías privadas-, sinalou o pasado decembro o Banco de España, as micro, pequenas e medianas empresas supoñen 90% das sociedades xurídicas e xeran a metade do produto interior bruto mundial. Represión, folgas e Palestina En Istambul, Turquía, ducias de persoas foron detidas ao intentar manifestarse na praza Taksim, que o Goberno de Recep Tayyip Erdogan blindou con decenas de milleiros de policías a pesar de que a Xustiza sentenciou que non se poden prohibir manifestacións no lugar no Primeiro de Maio. En paralelo, en Grecia as principais forzas sindicais protagonizaron unha folga xeral para exixir a alza dos salarios. Xa no Xapón ou Indonesia, replicouse a demanda de mellores salarios, ao que se engadiu no Iraq a reclamación pola fin da privatización de empresas públicas clave. En varias destas marchas, ao igual que nas de Francia ou Suráfrica, as bandeiras palestinas ocuparon lugar destacado, e ás reivindicacións por mellores condicións sumouse á da fin da agresión militar de Israel contra Gaza. Por que se penduran xestas nos carros durante o Primeiro de Maio? En Colombia, estas demandas complementáronse co apoio a Gustavo Petro, primeiro presidente de esquerda do país, quen pediu unha mobilización popular masiva en apoio ás súas políticas pouco máis dunha semana despois dunha vaga de protestas na súa contra. Ao norte, no territorio mexicano, 19 manifestacións encheron as rúas da capital, Cidade de México, antes de confluír na praza da Constitución entre berros contra o neoliberalismo e o traballo precario. Madrid sae á rúa e LAB conmemora medio século na capital de Nafarroa Coa vicepresidenta primeira e segunda do Executivo español, María Jesús Montero (PSOE) e Yolanda Díaz (Sumar), xusto detrás dos líderes de Comisiones Obreras (CCOO) e a Unión General de Trabajadores (UGT), Unai Sordo e José María Álvarez respectivamente, comezou onte a marcha principal polo Primeiro de Maio en Madrid, a capital española, nunha convocatoria á que asistiron milleiros de persoas para instar a unha alza dos salarios e a unha redución da xornada laboral. Este último aspecto, unha das promesas do Goberno de coalición, atópase no medio dun debate entre forzas sindicais e empresas, ao aplicarse en termos anuais e non semanais, o que atrasou a súa entrada en vigor. Manifestación de ELA en Bilbo e de CCOO e UGT en Madrid coas vicepresidentas Díaz e Montero. (Fotos: Fernando Gómez / Fernando Sánchez / Europa Press) Na capital catalá, Barcelona, á mobilización impulsada por estes dous sindicatos agregouse a da Confederació General del Treball, que defendeu “recuperar a palabra sindicato”, a da Intersindical-Confederació Sindical Catalana, que fixou como obxectivo a xornada de 32 horas semanais, ou a da Unió Sindical Obrera de Catalunya, que criticou a “baixa calidade da ocupación”, pedindo solucións. Pola súa banda, en Bilbo coincidiron CCOO e UGT por unha parte e Solidariedade dos Traballadores Vascos (ELA), pola outra, este último co lema “organizar, loitar, gañar” e en defensa da “confrontación política, social e sindical”. Ao tempo, LAB (Comisión de Obreiros Abertzales) manifestouse en Iruña, capital de Nafarroa e Euskal Herria, en conmemoración da súa fundación hai medio século, nun evento no que salientou o papel do sindicalismo na "liberación nacional e social".