Hai xa unha morea de anos fuxín dunha cidade á que regresei de turista, para visitar á familia biolóxica e algúns amigos que non me borraran aínda da memoria. Crucei o Atlántico tantas veces que perdín a conta (en barcos de pesca, de guerra, de patrulla internacional, de investigación). Vivín tantos anos afastado da casa matriz, que cando regreso case non a recoñezo. Así fun e son un estranxeiro a onde queira que vou ou que regreso. Paseei os cinco continentes, de Sidney a Montreal, de Chicago a Bos Aires, de Alxeciras a Istambul (como na canción), de Tiblisi a Kirkennes, e de Bergen a Marrakech, para regresar agora á terra de orixe coma un estranxeiro máis, coma un escritor externo pois fun educado en castelán e vivín máis da metade da vida nun estado bilingüe e traballando nunha lingua que non era nin a de orixe nin a do estado onde moraba.
Irse e regresar cos secretos do mar prendidos tras dos ollos, co frío dos invernos do Norte e as ideas mesturadas de tantos libros lidos nos tránsitos nesas sete linguas que constitúen a miña ‘Osa menor’ para guiarme no universo literario. Trouxen tamén os diálogos e a arte de persuasión para negociar unha vírgula que pode modificar o senso dunha frase, para convir que estamos de acordo no desacordo e seguir falando con argumentos e nunca con consignas, con números e conceptos e non con instintos básicos. Esa rara habelencia para escoitar e conseguir ser escoitado, para negociar nos corredores, para ser quen de perder un punto para gañar logo outro, equilibrando así os trade-offs que toda negociación comporta.
Irse e regresar permeábel as discusións e aberto a mudar de posición se escoitaras mellores argumentos cos teus. Nada de enroques ou liñas vermellas, ningunha consigna e ningunha trola interesada para mudar os marcos ou a historia. Irse e regresar a unha cidade gobernada por un populista sagaz, que vive nun mundo paralelo, que entra en delirio cada vez que fala no seu galego de mínimos ou no seu inglés atrabiliario.
